- aditus
- 1.
ădĭtus, a, um, Part. of 1. adeo.2.ădĭtus, ūs, m. [1. adeo], a going to, approach, access.I.Lit.:II.
quorum abitu aut aditu,
Lucr. 1, 677:urbes permultas uno aditu atque adventu esse captas,
Cic. Imp. Pomp. 8:quo neque sit ventis aditus,
Verg. G. 4, 9; so id. A. 4, 293, 423 al.—With ad:aditus ad eum difficilior,
Cic. Att. 15, 8; so id. N. D. 2, 47 fin.; Ov. F. 1, 173; Tac. A. 2, 28.—With in (cf. 1. adeo):aditus in id sacrarium non est viris,
Cic. Verr. 2, 4, 45; so Auct. Or. pro Dom. 42, 110 al.: aditus ad me minime provinciales, which are not made in the manner customary ( with the prœtor ), Cic. Att. 1, 2.—Transf.A.The possibility, leave, permission, or right of approaching, or of admittance, access (cf. accessus):B.faciles aditus ad eum privatorum,
Cic. Imp. Pomp. 14; so id. Rosc. Am. 38; id. Fam. 6, 13; Nep. Paus. 3; Liv. 41, 23; Hor. S. 1, 9, 56:homo rari aditūs,
a man rarely accessible, Liv. 24, 5.— Trop.:si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi,
Cic. Fam. 6, 10; so Caes. B. G. 5, 41; id. B. C. 1, 31.—Coner., the place through which one approaches a thing, an entrance, avenue, etc. (opp. abitus; cf.also accessus): primo aditu vestibuloque prohibere,
Cic. Caecin. 12; id. Verr. 2, 2, 66, § 160:aditus insulae muniti,
id. Att. 4, 16; so id. Phil. 1, 10; Caes. B. G. 4, 20; id. B. C. 2, 16; Liv. 36, 10; Ov. M. 3, 226; id. F. 6, 157; id. H. 18, 44.—Hence trop. (in Cic. very freq.):quartus aditus ad initia rerum,
Varr. L. L. 5, § 8 Müll.:aditus ad causam,
Cic. Sull. 2:vestibula honesta aditusque ad causam illustres facere,
id. Or. 15; so id. de Or. 1, 21, 47; 3, 2; id. Off. 2, 9; id. Font. 5; id. Caecin. 25, 72; id. Agr. 2, 15; id. Att. 2, 17 al.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.